Moje pierwsze fanfiction nawiązujące do Harrego Pottera:)

Witajcie kochani! Dzisiaj będzie debiutancki post, bo po raz pierwszy napisałam opowiadanie nawiązujące do serii książek o Harrym Potterze, cieszycie się?xD
Nie będzie to kolejne długie fanfiction, a miniaturka, czyli krótkie opowiadanie. Akcja dzieje się kilkadziesiąt lat po czasach walki Harrego z Voldemortem i rozgrywa się na terenach Hogwartu. Więcej nie zdradzę :)

Jako, że jest to moje pierwsze ff dotyczące Harrego Pottera, będę bardzo wdzięczna za każde przeczytanie i szczery komentarz. Za jakiś czas chciałabym wsiąść udział w turnieju fanfiction i chce do tego czasu się podszkolić w pisaniu, także liczę na was:*

" Las nas wzywa"

 

źródło

Pierwszy dreszcz poczuła, kiedy przekroczyła niewidzialną granicę pomiędzy łąką, a lasem. Było to przedziwne uczucie, połączenie strachu z podekscytowaniem. Rebeka miała wrażenie, że nie tylko znalazła się w jakimś innym świecie, ale przez moment poczuła lekkie westchnienie powietrza. Wyobraziła sobie, że drzewa delikatnie skłaniają się w jej stronę i potrząsają listowiem, jakby zapraszając.



Westchnęła głęboko i zaśmiała się pod nosem - Cała ty - pomyślała wchodząc w gęsty las. Uderzył ją zapach wilgotnego mchu, kory i kwiatów. Zdziwiła się, że nagle zrobiło się tak ciemno, przecież wykonała jedynie kilka kroków. Zdjęta lękiem odwróciła się szybko w obawie, ze las się za nią zamknął, jednak zobaczyła wyraźny prześwit na łąkę. Odetchnęła i puknęła się w czoło znowu chichocząc - Nerwy mi puszczają. Weź się w garść dziewczyno - zganiła samą siebie w myślach.

Musiała przyznać, że to miejsce było tak ponure, jak powiedziała jej nauczycielka zielarstwa. Nic dziwnego, że nazywał się kiedyś Zakazanym Lasem. Pani Merg, bo tak miała na imię, wyraziła jasne zdanie na ten temat:

- Niegdyś las ten zamieszkiwały różnego rodzaju niezwykłe stworzenia, takie jak centaury, czy gigantyczne pająki. Uczniom zabraniano tam wchodzić, bojąc się o ich bezpieczeństwo, w szczególności życie - Nauczycielka zrobiła tajemniczą pauzę, po czym kontynuowała spokojnym tonem - Jednak to było około 50 lat temu, obecnie nie widuje się tam niczego prócz wyliniałych królików i wiewiórek. Mimo to - Powiedziała surowo, akcentując palcem wskazującym - Nie polecam tam wchodzić bez opiekuna. W lesie jest mnóstwo zapadlin i starych, sterczących gałęzi, które mogą na was spaść. Poza tym panują tam niemal egipskie ciemności, pamiętajcie o tym!

Po tej lekcji Rebeka nie myślała o niczym innym, jak tylko o tym, by zobaczyć las z bliska. Obudziła się i poczuła wyraźnie, że musi to zrobić dzisiaj. Miała naturę ciekawskiej, nieustraszonej poszukiwaczki przygód, co poskutkowało tym, że stała teraz wśród spękanych, tysiącletnich drzew, wśród których słyszała tylko bicie swojego serca.

Krocząc po podmokłym poszyciu i dotykając wilgotnych pni z łatwością wyobrażała sobie jak kiedyś galopowały tędy Centaury. Wiedziała też, że sam Harry Potter stoczył w tym lesie nie jedną walkę, w tym tę ostateczną - z Voldemortem. Dla Rebeki było oczywiste, że ów wydarzenia musiały odbić się piętnem na tym cudownym, a zarazem mrocznym miejscu. Wiatr był tutaj bardzo delikatny, drzewa nie pozwalały mu wtargnąć do środka, jednak niósł ze sobą cichy szept przeszłości. Słyszała go. Stłumione łkanie, w którym wyczuwała tęsknotę za tymi, którzy niegdyś tutaj żyli. Poczuła smutek. Nic nie jest piękniejsze od tętniącego życia, gdziekolwiek ono by istniało. Ten las zdawał się być martwy.

Przeszła już spory kawałek drogi. Trwało to bardzo długo bo korzenie sędziwych drzew powyrastały na wierzch tworząc prawdziwy tor przeszkód. Trzymała w dłoni spory kij, który znalazła po drodze. Sprawdzała nim uważnie podłoże, by nie wpaść do jakieś dziury lub nie wejść w trzęsawisko. Dotarła do wzniesienia. Przed nią zaczynała się stroma droga pod górę, której nie było widać końca, tak obrosła roślinnością. Uniosła głowę, by dodać sobie sił widokiem nieba, ale spotkało ją rozczarowanie. Nieba nie było, tylko gałęzie i liście.
Stała przez chwilę zastanawiając się czy zawrócić...

Poszła dalej. Musiała pozbyć się kija, bo przeszkadzał jej w chwytaniu korzeni i lian. Nie wiedziała co ją gnało wciąż na przód, po prostu czuła, że tak trzeba. Wiatr szeptał.

Przemoknięte ubranie lepiło się dziewczynie do spoconego ciała. Oddech miała płytki i przyśpieszy. Coraz trudniej było przeciskać się przez gąszcz korzeni i przewróconych drzew. Ręce bolały Rebekę od podciągania się i ran, które wykwitały na bladej skórze. Z każdą sekundą było ich coraz więcej.

Odwróciła głowę, by spojrzeć na drogę którą pokonała. Nie widziała już podnóża wzniesienia, tylko las i przepaść bez dna.

Zatrzymała się by zaczerpnąć tchu. Do głowy wdarła się myśl by zawrócić, ale zaraz została stłamszona przez inną. Iść dalej. Skąd w niej taka upartość? Nie umiała już teraz wytłumaczyć sobie dlaczego wciąż podąża w górę. Ruszyła ociężałym krokiem do przodu. Wiatr ponownie szepnął, ale tym razem nieco głośniej, tak jakby włożył w to całą swoją siłę, chcąc pokonać trzymające go z daleka korony drzew.

Rebeka nagle pojęła co chciał jej powiedzieć. To było pełne żalu ostrzeżenie. Szept rozpaczy i strachu, a potem rozczarowania. Zrobiła jeszcze jeden krok w górę i poczuła, że traci grunt pod nogami. Wzniesienie kończyło się głęboką dziurą, do której powoli zjeżdżała. Próbowała chwytać się korzeni, lian, czegokolwiek, ale wyrywała je swoim ciężarem. Nie potrafiła znaleźć ani oparcia dla stóp, ani dla dłoni. Zanim spadła na dno rozpadliny poharatała niemal całe ciało, które teraz przybrało kolor karmazynowy.

Leżała nieruchomo w jakimś zimnym szlamie o zapachu zepsutego mięsa. Próbowała otworzyć oczy, ale napuchnięta twarz przysłaniała jej widok. Wiedziała, że jej sytuacja jest tragiczna, mimo to nie czuła strachu. Nie była też zła na siebie, że tu przyszła - Jakie to dziwne - Pomyślała.
 - Dlaczego czuje, że miałam się tu znaleźć? Czemu wydaje mi się, że jest wszystko tak, jak należy?

Bardziej poczuła niż zobaczyła duży cień wyłaniający się z mroku. W poruszającym się ciężko kształcie błyszczały małe okrągłe ślepia. Usłyszała pomruk i mlaśnięcie, niczym u wściekłego psa, a do jej mózgu dotarła wiadomość.

" Wezwałem cię, więc przyszłaś. Podano do stołu"

Świadomość powróciła do Rebeki niczym chlust zimnej wody. Naraz poczuła ból całego swojego ciała, strach przed tym co czai się w ciemnościach i niedowierzanie, że mogła tu przyjść.

Było za późno.

Usłyszała trzask łamanych gałęzi, a potem trzask łamanych kości. Wrzasnęła.

* * *

W niebo wzbiło się tysiące ptaków. Zatoczyły szerokie koło nad wieżyczkami Hogwartu i zniknęły za horyzontem. Dwoje pierwszoklasistów szło wesoło na lekcje latania na miotle. Były to ich ulubione zajęcia. Dziewczynka i chłopiec przeszli przez bramę szkoły i ruszyli w stronę stadionu, na którym miał odbyć się pokaz latania starszych uczniów.

Nagle chłopiec przystanął i odwrócił się w stronę lasu. Jego towarzyszka stanęła koło niego.

- Angus chodź bo się spóźnimy - powiedziała i pociągnęła kolegę za rękaw. Ten ani drgnął

- Muszę iść TAM na chwilę - odpowiedział stanowczym głosem wpatrując się w majaczące z oddali drzewa. Zrobił kilka kroków w ich stronę.

- Po co chcesz iść do lasu? Nie mamy na to za bardzo czasu...
Chłopiec uśmiechnął się jakby nigdy nic i chwycił dziewczynkę za rękę. Najweselszym i najbardziej obojętnym tonem zawołał:

- Zapomniałem tam czegoś, chodźmy razem, to zajmie tylko chwilę, obiecuję.

Po chwili wahania dziewczynka zgodziła się.

Dzieci pobiegły w stronę lasu, a wiatr ponownie zawył żałośnie.