Zielonooka i kucyk w moich ulubionych kolorach:)

Tak jak obiecałam wrzucam kolejne prace. Obydwie są wykonane kredkami akwarelowymi z tym, że pierwszą rozmyłam wodą, a drugą nie.

Rysując portret wzorowałam się na czarno białym zdjęciu, aby poćwiczyć dobieranie kolorów z wyobraźni. Wybrałam je tak, aby pasowały na Villemo, ale z twarzy kobieta mało ją przypomina;/

   Poniższy obrazek jest wspomnieniem moich lat dziecięcych, kiedy nałogowo rysowałam koniki Pony. Chciałam sprawdzić, jak po tak długim czasie czuje się w tym temacie i muszę przyznać, że rysowanie tego obrazka było wielką przyjemnością:)  Odbicie w wodzie jest trochę nie przemyślane, ponieważ wpadłam na ten pomysł praktycznie na samym końcu rysowania.

    Jutro zaczyna się nowy miesiąc, a ja mam kilka planów. Po pierwsze mam zamiar przetestować w końcu Promarkery. Jeżeli wszystko dobrze pójdzie, to jutro zaopatrzę się w dwa kolory, blender i kartki. Postaram się zrobić kilka sagowych rysunków i pokazać na blogu. W planach jest też rysunek kolejnej pary z Sagi, oraz zakończenie pewnej postaci w digital painting. Bardzo bym chciała też zrobić kolejne pokolenie do drzewka, ale nie wiem jak będzie z czasem wolnym i czy zdążę.

Jakie Wy macie plany na lipiec? Rysunki, wakacje czy jeszcze coś innego?:)

Oszukane malowanie, czyli kredki akwarelowe poraz kolejny i kolejny portret

    Jestem osobą, która lubi próbować nowych technik, szczególnie jeśli chodzi o formy sztuki. Niestety do dzisiaj jest coś, czego nie potrafię przeskoczyć i co omijam szerokim łukiem - malowanie farbami. Uwielbiam ołówek, kredki a czasami nawet pastele i węgiel, ale farby to coś co mnie odstrasza. Po pierwsze moim zdaniem za dużo z tym roboty jeśli chodzi o przygotowywanie podłoża, rozkładanie przyborów, czekanie aż warstwy wyschną itd. itp. Po drugie nigdy nie potrafiłam łączyć ze sobą kolorów poszczególnych farb i zawsze rysunki wychodziły płaskie i bez wyrazu.

   Dzięki kredkom akwarelowym powoli zaczynam się przekonywać do malowania. Myślę, że jest to dobry etap przejściowy pomiędzy rysowaniem a malowaniem, dzięki któremu możemy się powoli wdrażać w tą wymagającą technikę:) Oczywiście dla niektórych farby to bułeczka z masłem i nie potrzebne im są takie podchody, jednakże jeżeli jest chociaż jedna osoba, która tak jak ja "boi" się malować, a chce spróbować to zachęcam do testowania kredek akwarelowych:)

  Poniższy portret powstał w około dwie godziny i jestem z niego zadowolona mimo nieproporcjonalności:P Po pierwsze udało mi się uzyskać efekt farb, a po drugie dałam radę połączyć barwy w całkiem ładny sposób. Z technicznej strony wygląda to tak, że włosy przejechałam szerokim pędzlem wzdłuż pasm, a skórę rozmywałam bardziej kolistymi i "paćkającymi" ruchami. Wszystko w kolejności od najjaśniejszego do najciemniejszego. Postać na rysunku miała być smutna/zmartwiona i moim zdaniem taka jest. Kim mogłaby być ta kobieta? Może biedna Irją? Prawda jest taka, że każda "mniej ładna" kobieta kojarzy mi się z Irją (jestem okropna:/), a ta pani nie wyszła mi zbyt piękna.  Z resztą kolory skóry, oczu i włosów też pasują na tą bohaterkę prawda?:)

 

Dla porównania poniżej rysunek przed  rozmyciem wodą, moim zdaniem jest pozbawiony wyrazu, jednak akwarele to akwarele, potrzebują wody:)

Zdradzę, że przez weekend ostro rysowałam, więc za niedługo pochwalę się pozostałymi pracami. Dajcie znać, co myślicie o kredkach akwarelowych i czy chcielibyście się na nie pokusić. A może lubicie malować farbami? Pozdrawiam słonecznie w ten pochmurny dzień:)

Funfiction - Rozdział 5

Zobacz poprzednie rozdziały

ROZDZIAŁ 5

"Tengel Zły"

     Był rok 1665. Podczas gdy Palladinowie borykali się ze swoją nieposłuszną córką Hanną, w odległym zakątku Europy czaiło się prawdziwe zło.
     Gdzieś wśród słowiańskich skał ukryta była głęboka jaskinia, a w jej najgłębszej grocie znajdowało się coś, co śmiertelnie przeraziłoby każdego zbłąkanego turystę. Była to istota na wskroś zła, obdarzona przerażającym wyglądem i potrafiąca rzeczy, za które bez mrugnięcia okiem spalono by ją na stosie. Jej ciało było zmarszczone jak wysuszona śliwka, a twarz przypominała oblicze prastarej sowy z wąskimi, żółtymi  ślepiami. Pod zakrzywionym jak dziób nosem miała wąskie usta skrywające ostre jak brzytwa zęby i długi, jak u żmii język. Nikt by nie odgadł, że potwór leżący w jamie był kiedyś człowiekiem i to w dodatku niebezpiecznie przystojnym. Tengel Zły - bo takie nosił imię - był teraz niczym innym jak monstrum, jednakże jego czarnoksięskie zdolności wykraczały poza granice wyobraźni. Zdobył je między innymi na skutek brzemiennego w skutkach paktu z kimś znacznie gorszym od niego. Ludzie Lodu po dziś dzień odczuwają skutki tego wydarzenia, borykając się z dotkniętymi złym dziedzictwem. Rodzą się oni po to by służyć mu i zabijać, taki był plan...jednakże nie wszytko poszło po jego myśli!
Jaskinia zatrzęsła się od jego gniewu, a  korytarze wypełniły się tumanem kurzu z sypiących się kamieni. Tengel Zły pluł i parskał na same wspomnienie o tych dotkniętych, którzy dali się omamić dobrocią. Co za tchórze! Nędzne robaki i zdrajcy! Zgładziłbym ich wszystkich jednym tylko spojrzeniem, gdybym tylko mógł się ruszyć. Myślał wściekle i parskał zielonym odorem, który zabił już wszystkie zwierzęta żyjące niegdyś w jaskini.

Sobótkowa noc, czyli słowiańskie święto letniego przesilenia

     Pomiędzy 21 a 22 czerwca czeka nas najkrótsza noc w roku, jednak czy wiecie, że będzie to również pogańskie święto? Ma ono wiele nazw, począwszy od Sobótki- czyli małego sabatu, poprzez Dzień Kupały, a kończąc na Nocy Świętojańskiej i Święcie św. Jana. Dzisiaj chciałabym Wam opowiedzieć co nieco na ten temat. Przeniesiemy się w czasy, kiedy magiczne rytuały były czymś więcej niż tylko zabawą podtrzymującą tradycję. Swój opis wzbogaciłam o ilustracje związane z rytuałami Sobótki, w których główną bohaterką jest Ingrid. Niestety, wczoraj ściągnęłam sobie na laptopa wirusa, który skutecznie zawładnął sprzętem i pozbawił mnie możliwości załadowania zdjęć:/ Jestem zmuszona pokazać Wam fotkę zrobioną telefonem, natomiast jak tylko uporam się z robalem to uzupełnię rysunki. Jestem załamana:/

 

Powyższy rysunek przedstawia szukanie Kwiatu Paproci, o którym przeczytacie poniżej. Nie wiem jak ja to zrobiłam, że nie zauważyłam dysproporcji w długości ciała Ingrid. Dopiero po zrobieniu zdjęcia zauważyłam, że od pasa w dół jest za krótka (co się ze mną dzieje:/). W każdym razie wyobraźmy sobie, że ona kuca dobrze?;)

  Nastał dzień przesilenia letniego. Młodzi ludzie mieszkający w pobliskiej wiosce już od rana byli bardzo podekscytowani zbliżającą się nocą Kupały. Stare babki ostrzegały mieszkańców przed kąpaniem się w pobliskich jeziorach i strumykach.
- Dzisiaj wszelkie Strzygi, Wodniki i Topielce wychyliły nosy ze swojego świata demonów. Komu życie miłe, niech omija wodę, aż do nastania mroku - Mawiały i patrzyły strachliwie po kątach.

Funfiction - Rozdział 4

    Zanim przejdziecie do czytania kolejnego rozdziału o przygodach Patrici pragnę przekazać Wam dwie informacje. Po pierwsze postanowiłam, że rozdziały Funfiction będą publikowane w poniedziałki. Myślę, że taka systematyczność ułatwi Wam śledzenie opowiadania, a mnie zmotywuje do pisania.

Drugą informacja jest zaproszenie Was na jutrzejszy post dotyczący letniego przesilenia. Będziecie mogli przeczytać o obrzędach Sobótkowej Nocy, oraz zobaczyć moje ilustracje. Teraz zapraszam do lektury i życzę miłego dnia:)

Zobacz poprzednie rozdziały

 Rozdział 4

"Pierwsza noc na Grastensholm"

    Nora okazała się wspaniałą koleżanką, która zaraża energią i optymizmem. Oprowadziła Patricię po całej posiadłości omawiając komnaty, przedpokoje, oraz kilka innych pomieszczeń gospodarzcych. Grastensholm było czymś, o czym można było opowiadać bez końca, szczególnie, kiedy miało się tak długie drzewo genealogiczne jak Ludzie Lodu.
- Nasi przodkowie mieszkali tu od XVII wieku i chociaż minęło tyle czasu, to podobno niewiele się tu zmieniło. Wszyscy przywiązywali dużą wagę do tego, aby ten pałac zachował swoją tajemniczą, mistyczną aurę i wygląd - Powiedziała dumnie Nora.
Patricia przechodząc dotykała ścian i poręczy niemal czując ducha minionych czasów:
- Jest tu pięknie. Nie widziałam wspanialszego miejsca.
- To nic! Poczekaj, aż zobaczysz widok ze szczytu wzgórza. Najchętniej poszłabym tam już, ale ojciec mnie prosił żebym cię za bardzo nie męczyła i pozwoliła się rozgościć w swoim pokoju, chodźmy.
Patricia szła za krewną długim korytarzem i podziwiała wiszące obrazy, które zdawały się podążać za nią wzrokiem. Zatrzymały się przy ostatnich drzwiach.
- Tutaj jest twój pokój, twoje rzeczy już tam są, więc czuj się jak u siebie w domu - Powiedziała Nora z szerokim uśmiechem i spojrzała na telefon - muszę lecieć, umówiłam się z pewnym chłopakiem. Nie dawno się wprowadził i prosił żebym pokazała mu okolice. Tak więc poradzisz sobie prawda?
- Jasne, dzięki za wszystko. Baw się dobrze.
Patricia stała chwile w drzwiach i odprowadzała  Norę wzrokiem, kiedy ta biegła jak błyskawica korytarzem. Teraz się wyjaśniło, dlaczego nie chciała iść na wzgórze, bynajmniej nie ze względu na zmęczenie swojego gościa.

Funfiction - Rozdział 3

Zobacz poprzednie rozdziały

R O Z D Z I A Ł  3

"HANNA PALADIN"

     Ludzie Lodu mieli nadzieję, że ulitowanie się Arego nad dzieckiem Gabrielli i Kaleba było dobrą decyzją. Coraz częściej jednak zdarzał się ktoś, kto wolałby żeby Hanna nigdy się nie narodziła. Dziewczynka bardzo przypominała swoją imienniczkę - czarownicę, która żyła i zginęła w Dolinie Ludzi Lodu. Na szczęście nie z wyglądu, bo większość oznak dziedzictwa utraciła z biegiem lat i wyrosła na ładną, ciemnowłosą kobietę o blado żółtych oczach. Niestety nie odziedziczyła po Paladinach delikatnych rysów twarzy. Jej mocne kości policzkowe były typowe dla Ludzi Lodu, a i budowa ciała nie miała wiele wspólnego z kruchymi damami dworu. Wszyscy jednak uważali, że Hanna ma coś w sobie co będzie w przyszłości pociągało mężczyzn. Być może sprawiało to jej tajemnicze, niby zamglone spojrzenie. Budziło ono niepokój i ciekawość zarazem. Niestety charakter Hanny kazał trzymać się wszystkim z daleka, była ona bowiem gorsza od samego diabła.

Funfiction - Rozdział 2

Zobacz  poprzednie rozdziały

R O Z D Z I A Ł  2

" GRASTENSHOLM"

  Zjechali z głównej drogi prowadzącej z Oslo do Baerum, by resztę podróży pokonać wąską, żwirową drogą ciągnącą się pomiędzy zielonymi pagórkami i polami. W jeepie znajdowały się trzy osoby: Patricia Pettit, Gabriel Gard oraz jego córka Nora. Wszyscy porozumiewali się po angielsku jednak to głównie Gabriel opowiadał o swojej rodzinie i okolicy, w której mieszkają. 

- Jak już wiesz droga Patricio jestem z zawodu emerytowanym nauczycielem historii, ale moją największą pasją jest pisanie. W wolnej chwili koniecznie muszę ci pokazać naszą rodzinną kronikę. Jestem pewny, że nigdy czegoś takiego nie czytałaś. 

Zza pagórka Patricia dostrzegła spore jezioro, a obok kościół, potem skręcili w lewo i widok pozostał w tyle. Zdawała sobie sprawę, że nie mówi zbyt wiele, nie była przyzwyczajana do czynnej rozmowy nawet z kimś tak miłym jak wuj Gabriel.